Kochanie, zabiłam nasze koty

Nie czytajcie blurbów na okładkach! Naprawdę. Dobrze, że w tym akurat przypadku w ogóle nie sugerowałam się okładką, bo w przeciwnym razie mogłabym być rozczarowana. Oto bowiem dwa fragmenty recenzji głoszą: „Wciągające… i zabawne!” i „Najśmieszniejsza powieść od czasu (…)”. W ogóle hasło „najśmieszniejsza(y) powieść/film/komedia wszech czasów/od czasów „xxx”” powinno od razu budzić czujność i nieufność, bo przeważnie oznacza, że wcale śmiesznie nie jest.

Chociaż przyznam, że istotnie pierwsze zdanie książki mnie rozbawiło „Na ulicy przed domem leżał kot z białym kołnierzykiem, ni to grzejąc się w słońcu, ni to raczej jednak nie żyjąc, wnosząc z faktu, że nie było słońca ani żadnych innych przyczyn, by leżeć wśród pędzących samochodów” (s. 5).

Jednak jak to zwykle w takich przypadkach bywa, książka nie jest śmieszna, a prześmiewcza, a w gruncie rzeczy  - smutna. To historia przyjaźni dwóch kobiet Farah i Joanne, tak różnych od siebie jak to tylko możliwe, poczynając od fizjonomii na nawykach kończąc. Farah jest drobna, szczupła, pracuje w korporacji i pasjonuje się zdrowym stylem życia (chodzi na jogę i nie rozstaje się z żelem antybakteryjnym), Joanne jest „masywna”, pracuje w zakładzie fryzjerskim, bezrefleksyjnie ogląda papkę telewizyjną i ubiera się „jak Rosjanka wracająca codziennie przez cały rok z Sylwestra” (s.14). Mimo to dziewczyny znajdują jakąś nić porozumienia, która jednak pęka, gdy Joanne angażuje się w związek. Farah czuje się ogromnie osamotniona: „Postanowiła poznać nowych przyjaciół. Będą razem się spotykać, urządzać poduszkowe wojny i towarzyszyć sobie w codziennych porażkach” (s. 37); jednak kolejne próby zdobycia przyjaciół spełzają na niczym. I o tym tak naprawdę jest ta książka – o przemożnej samotności w dzisiejszym świecie. Farah szuka przyjaźni i miłości; jak stojąca na uboczu nastolatka marzy o paczce przyjaciół, z którymi będzie spędzać fantastycznie czas, którzy będą ją akceptować bez zastrzeżeń. Niestety nic takiego się nie zdarzy, bo takie „paczki” w rzeczywistości nie istnieją. Istnieją tylko grupy indywidualistów skupionych tylko na sobie, a każdy z nich oczekuje dla siebie pełnej uwagi. Ludzie są niedojrzali, nie dorośli do poważnych, głębokich relacji.

Oczywiście u Doroty Masłowskiej równorzędnym bohaterem książki jest zawsze język. Tym razem jest to fantastyczna imitacja języka skażonego naleciałościami angielszczyzny: czyta się to chwilami jak kiepskie tłumaczenie, na jakie można trafić np. w napisach do filmów. Naprawdę nieraz musiałam hamować irytację (do której taki język mnie zwykle doprowadza) i na nowo uświadamiać sobie, że jest to zabieg stylistyczny: „Czy lubiłaś tę wystawę? (…) W mojej opinii jest ona ekstremalnie polityczna.” (s. 81)

Doskonałe wyczucie języka połączone z darem obserwacji i ironią daje jeszcze inne świetne efekty [akcja książki toczy się nie w Polsce, a w USA]:

„(…)Poproszę duże nuggetsy.

-Dużych nie ma.

-A jakie są?

-Są Ogromne, Gigantyczne i Potworne.

-To ogromne.

-Dodatkowy tłuszcz? –pyta kasjerka.

-Nie, bez dodatkowego tłuszczu. (…)

- Poczwórne czy poszóstne frytki?” (s. 117)

Nie jest to lektura lekka i przyjemna, ale wchodzi do głowy i zostaje w pamięci. Chociaż chyba wolę Masłowską w krótszych formach (jak opisywany tu wcześniej dramat „Dwoje biednych Rumunów mówiących po polsku”).

Tytuł: Kochanie, zabiłam nasze koty

Autor: Dorota Masłowka

Wydawnictwo: Noir sur blanc

Rok wydania: 2012

Liczba stron: 160